Maria Konieczna odpowiedziała na trzy pytania ewaluacyjne na temat kursu gospodarstwa domowego prowadzonego w Lubece w 1945 r., w którym uczestniczyła. Najbardziej podobały jej się zajęcia z gotowania; zaproponowała wydłużenie następnych kursów tego typu do dziesięciu tygodni, ponieważ „[…] nie było ani jednego dnia, żeby mi się nudziło albo żebym pragnęła pójść do domu”.
Relacja z okresu niewolniczej pracy podczas II wojny światowej obejmuje okres od 31 maja 1940 r. do końca wojny. Autorka przede wszystkim dała świadectwo swojej tęsknoty za rodziną i smutku spowodowanego przymusową rozłąką. W narracji dominują emocje i trauma nastoletniej dziewczyny oderwanej od rodziców, pojawia się również wątek silnej identyfikacji narodowej Polaków.
Relacja Marii Nawrockiej z pobytu w Niemczech i przymusowej pracy podczas II wojny światowej. Autorka wspomina dzień, w którym została zabrana z domu – 5 października (nie wiadomo jednak, którego roku), emocje, jakie temu towarzyszyły, oraz samą podróż do Niemiec. W dalszej części opisuje ciężkie warunki pracy w fabryce (pracowała m.in. w fabryce mebli w Schwerin), stosunki z niemieckimi pracownikami oraz koniec wojny.
Wanda Oczkowicz w krótkiej relacji opisuje kilkuletni okres w Niemczech w czasie II wojny światowej. Została wywieziona w 1941 r., trafiła do fabryki konserw w Lubece. Niewolnicza praca w fabryce została opisana lakonicznie – głównie poprzez pryzmat relacji z siostrą, z którą autorka dzieliła codzienne trudy.
Relacja młodej dziewczyny z pracy przymusowej w Niemczech podczas II wojny światowej. Autorka wspomina kolejnych „pracodawców” i opisuje krótko swoje obowiązki. Najwięcej miejsca poświęca wyczerpującej fizycznie pracy w cegielni, gdzie pracowała najdłużej – dwa lata. Dokument został spisany gwarą i obfituje w błędy językowe (np. „nie ras zapuł durmu nie ras rubiłam”), co może utrudniać zrozumienie relacji.
Relacja Jadwigi Piwockiej została spisana w Lubece po zakończeniu wojny. Młoda autorka opisała bolesne rozstanie z najbliższymi oraz podróż i przybycie do Niemiec oraz procedurę przyjmowania przymusowych robotników i przydzielania ich do pracy. Piwocka opisała także warunki, w jakich mieszkała, swoją tęsknotę za rodzicami i swoje codzienne modlitwy o rychłe spotkanie z nimi.
Tekst powstał podczas kursu gospodarstwa domowego w 1945 r. w Lubece jako odpowiedź na trzy pytania ewaluacyjne dotyczące jego programu. Autorka podkreśliła znaczenie kursu dla własnej przyszłości; uważała, że dzięki nabytej wiedzy i umiejętnościom będzie miała szansę ułożenia swojego życia w lepszy sposób, zwłaszcza biorąc pod uwagę wydarzenia z czasu wojny. Piwockiej wszystkie bez wyjątku zajęcia bardzo się podobały, choćby dlatego, że przypomniały wiele zapomnianych w czasie wojny umiejętności.
Zofia Prochowska została wywieziona w trakcie powstania warszawskiego do obozu koncentracyjnego: najpierw, na osiem dni, do Mauthausen, a następnie do Ravensbrück. Autorka krótko relacjonuje przeżycia z obozu: przyjazd, wyniszczającą pracę w fabryce samolotów oraz przeprowadzane na niej eksperymenty pseudomedyczne (badano na niej flegmonę), walkę o przetrwanie i lęk przed śmiercią w krematorium. Przedstawienie dalszego ciągu wspomnień autorka zapowiada w kolejnym wypracowaniu (nieobecnym jednak w zasobach).
Relacja Apolonii Sobiech obejmuje okres jej niewolniczej pracy podczas II wojny światowej. Przekaz obfituje w emocjonalne, emfatyczne zwroty i metafory („[…] jak jastrząb napada na gniazdka małych ptasząt i wyrywa jedno i leci w świat, tak mię porwano od rodziny i wywieziono w daleki świat”).
Relacja Eleonory Sobieskiej dotyczy ponaddwuletniego okresu pracy przymusowej w Niemczech w czasie II wojny światowej. Autorka odtwarza chronologicznie poszczególne rozdziały z tego okresu, opisując m.in.: dzień wywózki, pierwszy miesiąc rozłąki, warunki życia i pracy na rzecz bogatego właściciela majątku (w oborze przy krowach), a pod koniec wojny ucieczkę statkiem do Danii w czasie zbliżania się frontu.