Antonina Górska opisuje Szwajcarię jako kraj demokratyczny, gdzie ludzie są uczciwi i żyją w zgodzie pomimo dzielących ich różnic. Uważa, że gdyby miała jeszcze raz się urodzić, to właśnie tam. Spędziła w Szwajcarii cztery lata. Lozannę opisuje jako miejsce „bardzo aktywnej polityki polskiej”, działało tam wiele polskich organizacji. Wspomina dyskusje z członkami Agencji Lozańskiej, którzy byli przekonani, że Polska nie może być samodzielnym krajem i powinna istnieć pod zwierzchnictwem Rosji. Jej przeciwstawne poglądy nazywali „rozczulającymi”. W Vevey poznała Henryka Sienkiewicza.

Gitla Szwarcblatt opisuje likwidację getta w Sarnach w sierpniu 1942 r. Autorka uciekła i ukrywała się po tzw. aryjskiej stronie, u znajomych Polaków, a następnie we wsiach i na polach niedaleko Równego (Stepań, Antonówka), a także m.in. u Polaka, który przed wojną znał jej dziadka. Przyłączyła się do radzieckiego oddziału partyzantów w lasach wołyńskich, była sanitariuszką i spisywała zeznania (do 1943).

Margot Ringer została przewieziona z sosnowieckiego getta na Środuli do obozu przejściowego w Gogolinie, a stamtąd do obozu w Gliwicach. Pracowała w fabryce sadzy. Opisała warunki życia w gliwickim obozie, wspominając m.in., że co trzecia niedziela była wolna i wówczas organizowano „amatorskie imprezy”, które były „aprobowane" przez Niemców. Autorka została ewakuowana do Neustadt k. Berlina i następnie do Ravensbrück. Pracowała przy kopaniu okopów. W obozie panował głód i choroby. Dzienne racje żywnościowe wynosiły 10 dkg chleba i dwie łyżki zupy, potem pół litra zupy. 2 maja 1945 r.

Frydzia Klajman opisuje przebieg akcji likwidacyjnych w getcie w Ostrowcu Świętokrzyskim i negatywnie ocenia działanie Judenratu. Wspomina o gwałtach na kobietach dokonywanych przez żydowskich policjantów i żołnierzy ukraińskich. Wymienia nazwisko mężczyzny, który „stale zapraszał kobiety na komendę w Częstociach, obiecując za to chleb i zwolnienie z pracy. Zmuszał czasem też kobiety do odwiedzania go w swoim mieszkaniu, gdzie je wykorzystywał”. 

Felicja Goldfarb trafiła wraz z rodziną do getta w Radomiu (kwiecień 1941 r.). Opisuje przebieg pierwszej akcji likwidacyjnej, po której pozostali przy życiu mieszkańcy pracowali przy „czyszczeniu domów żydowskich” lub kopali torf. Uniknęła śmierci podczas ostatecznej akcji likwidacyjnej – wraz z dziewięcioletnią córką zostały wyprowadzone ze szpitala i przetransportowane do obozu w Pionkach, gdzie przebywały do lata 1944 r. Stamtąd autorka została przetransportowana do Auschwitz, wspomina o kilku selekcjach przeprowadzonych przez Josefa Mengele.

Relacja dotyczy wydarzeń z lat 1939-1942.

Autorkę wojna zastała w Łodzi. Już na samym początku zaznacza, że ze strachu przed utratą mienia, zaczęła wszystkie kosztowności i „mienie rodziny bliskiej i dalszej” przewozić do Warszawy. Opisuje, że mimo nakazu noszenia opaski z gwiazdą Dawida, ona swojej nie nosiła.

Autorka wspomina również swoje podróże pociągiem. Zaznacza, że wsiadała do wagonu dla Niemców i tak przemierzała drogę.

Chaja Szafran opisuje wojenne wydarzenia w Sandomierzu, przypomina m.in., że w mieście długo nie tworzono getta. Kiedy powstało getto, ludność żydowska miała negatywny stosunek do Judenratu i policji żydowskiej. Autorka została wywieziona z Sandomierza do Starachowic (pracowała w fabryce amunicji), następnie do Auschwitz (1944). Szła w marszu ewakuacyjnym do Ravensbrück, stamtąd trafiła do obozu w Neustadt, gdzie doczekała wyzwolenia. Szafran wspomina o denuncjacjach, wymienia nazwiska znajomych osób wydanych przez Polaków i rozstrzelanych.

Relacja dotyczy wydarzeń z lat 1940-1945.

Na początku w relacji pojawia się błąd rzeczowy – Autorka pisze, że przeniosła się do getta w lutym 1939 roku (getto w Łodzi zostaje wytyczone 8 lutego 1940, a zamknięte pod koniec kwietnia tego samego roku – najprawdopodobniej to literówka).

Autorka informuje o zamknięciu szkół w 1941 roku. Wspomina też, że w jej szkole działała organizacja komunistyczna, której ona sama co prawda nie była członkinią, lecz z nią sympatyzowała.

Helena Rozenbaum opisuje prześladowania i przesiedlenia Żydów po wkroczeniu Niemców do Ostrowca Świętokrzyskiego. Po likwidacji getta w 1942 r. większość Żydów wywieziono do Treblinki, a pozostałych wysłano do obozów pracy w Ostrowcu i Starachowicach. Autorka po wojnie zamieszkała we Włoszech. Podczas pobytu w Łodzi w styczniu 1947 r. zgłosiła się do Centralnej Żydowskiej Komisji Historycznej.

List Poli Achtman dotyczy wydarzeń z lat 1943-1945. Autorka zobowiązuje się zapłacić osobom, które ukrywały jej syna w czasie okupacji niemieckiej.