Zapiski rozpoczynają się w 1920 r. i są podzielone na rozdziały zatytułowane: Dom, Ojciec, Matka, Ilse, Gunter; Hans-Andrzej, Goście, Maks Muhlstein. Autorka sięga pamiecią do najwcześniejszego okresu dzieciństwa. Opisuje dom, służbę, rodzeństwo, rodziców, a także odwiedzających ich przyjaciół i gości (załącza zdjęcia przedstawiające ojca Willy'ego i matkę Hertę). Część notatek Garztecka poświęca swojej siostrze Ilse (wspomina także o jej ślubie) i szkole Gross Breesen, której była uczennicą.

Codzienne, szczegółowe notatki Zofii Czyńskiej dotyczą zarówno spraw zawodowych, jak i osobistych. Autorka opisuje wizyty gości, wyjazdy wakacyjne, podróże zagraniczne, zajęcia domowe, odbyte spacery. Zdaje relacje z filmów, wystaw, spektakli teatralnych, koncertów, w których uczestniczyła, i z książek, które przeczytała. Część zapisków dotyczy matki Janiny i brata Andrzeja, a także kłopotów mieszkaniowych, stosunków z sąsiadami, starań o przydział mieszkania, przeprowadzek; następnie autorka opisuje choroby i inne sprawy zdrowotne oraz śmierć matki.

W dzienniku przedstawiono życie krakowskiej arystokracji i ziemiaństwa. Opisuje wizyty, m.in u biskupa Albina Dunajewskiego czy Antoniego Potockiego. Wzmankuje, że dyplomata Karol Załuski został posłem i ministrem pełnomocnym. Autorka odnotowuje wielkanocne kwesty, śluby wśród arystokracji, spisuje wrażenie po obejrzeniu przedstawienia żywych obrazów według Ogniem i mieczem Sienkiewicza (Teatr Stary, 1884), ocenia postępy w nauce swoich dzieci.

Dziennik przedstawia bardzo szczegółowo życie w okupowanej podczas II wojny światowej Warszawie: nastroje, czynności, cierpienia. Opisuje, czym zajmowali się ludzie, jak się zachowywali, jak żyli. W dzienniku pojawiają się też notatki z lektur czytanych przez autorkę (uwzględniające m.in. twórczość Mickiewicza czy studium O Norwidzie Mariana Piechala). Wyleżyńska zapisuje uwagi na temat życia literackiego w czasie wojny i przytacza dyskusje z przyjaciółmi na temat literatury.

Dziennik ma charakter osobistych zapisków codziennych. Szczegółowo rejestruje nastroje, czynności, zajęcia, podróże itp. Znajdują się tu opisy wakacyjnych podróży do Zaleszczyków, Horodnicy, nad Dniestr (wyjazd obozowy Robotniczego Instytutu Oświaty i Kultury im. Żeromskiego); wrażenia ze zwiedzania Podola, Czerwonogrodu; opis wrażeń i doznań spowodowany wybuchem II wojny światowej; relacja z powrotu do kraju przez Lwów, Lublin, Dęblin, Pilawę, do Warszawy; opis nalotów; wrażania i szczegółowe opisy działań (dzień po dniu) i życia w czasie wojny w stolicy, a następnie w Wielgolasie.

Pamiętniki z lat 1848–1849 Celiny Treter zawierają osobiste informacje dotyczące autorki i opisy codziennego życia w rodzinnym majątku w Łoniach (województwo tarnowskie, obecnie małopolskie). Treter wspomina także o nastrojach panujących wśród szlachty w czasie Wiosny Ludów. Przedstawia warunki życia i pracy rodzin chłopskich i przypomina, że uczyła wiejskie dzieci, a także leczyła chorych we wsi. Zapiski nie były prowadzone regularnie. 

Dwa listy Gabrieli Weiss do Marii Meglickiej, napisane w listopadzie 1964 r. Autorka jest nauczycielką muzyki synów Meglickiej. Przeprasza za długie milczenie, a także za przedłużającą się nieobecność. Pyta, czy chłopcy nadal myślą o graniu. Prosi o to , by przygotowali jakiś repertuar do jej przyjazdu dla rozruszania palców.

List do osoby o imieniu Krystyn, w którym Meglicka porusza kwestię przygotowań do dożynek centralnych w Piotrkowie Trybunalskim. Meglicka przekazuje w liście petycję Komitetu Mieszkańców osiedla „Nowa” w Piotrkowie, którą przywiozła jej znajoma z prośbą o dostarczenie do KC.

Autorka po raz pierwszy wyjechała na Zachód w 1971 r. Jej ówczesny mąż przebywał na rocznym stażu w Szwajcarii. Przyjechała do niego na trzy miesiące. Opisuje swój pobyt w Wiedniu, gdzie się przesiadała w drodze do Zurychu. Zetknięcie się z zachodnią rzeczywistością było dla niej szokiem. Fascynowało ją bogactwo i nowoczesność, z którymi się zetknęła, a jednocześnie czuła się zagubiona i samotna w obcym miejscu. W Zurychu mieszkała wraz z mężem w domu studenckim. Przyznaje, że urzekły ją uprzejmość ludzi, uśmiechnięte twarze, łatwość życia, brak pośpiechu, zdenerwowania, chamstwa.

Autorka opowiada o swoim życiu na emigracji. Po raz pierwszy wyjechała w 1957 r. do brata, którego nie widziała, odkąd poszedł na wojnę we wrześniu 1939 r. W czasie wojny trafił do RAF i potem został w Wielkiej Brytanii. Ożenił się ze Szkotką i zamieszkali w Edynburgu. Gdy tylko była taka możliwość, zaprosił siostrę do siebie. Dla Polaków Zachód był wtedy rajem, o którym marzył w Polsce każdy. Ona mieszkała z rodzicami w Poznaniu. Będąc po studiach ekonomicznych, prowadziła drobny punkt usługowy (repasacja, naprawy, odświeżanie krawatów, itp.), który przynosił całkiem dobry dochód.