Najważniejszym tematem w tym tomie dziennika jest rozstanie Ludwiki z najbliższą przyjaciółką Wandą. Autorka, z nikim innym niezwiązana tak blisko jak z nią, jest zrozpaczona: „Jezus, Marja! Jak to smutno! Byłabym chciała aby słońce dłużej nie świeciło, aby było szaro, ponuro!” (k. 6v). Pustkę po tym dramatycznym rozstaniu stara się wypełnić Ludwika zbliżeniem do swej siostry Heleny, jednak bez powodzenia.

Maria Jadwiga Sturmff, warszawska masażystka żydowskiego pochodzenia, opracowała pierwszą wersję swoich wspomnień zawodowych w czwartym roku praktyki. Zaznacza, że ta gałąź medycyny „zajęła ją ogromnie” – jak wiadomo z drugiej wersji pamiętnika, musiała wykonywać pracę zawodową po tym, jak opuszczona przez męża, musiała utrzymać siebie i dzieci.

Tekst rozpoczyna się wspomnieniem pobytu w mieście rodzinnym, gdzie autorka odwiedziła groby – jest tam pochowany Stefan Krzewina zastępca dowódcy II Batalionu III Brygady AL. im. Bema, którego poznała w Biełomutach w 1943 [lub 1944 - Bocheńska nie podaje żadnych dat].

Anna Potocka martwi się, że jej siostrzeniec, syn Jadwigi Zamoyskiej, Władysław Zamoyski, jest poddawany namowom na wyjazd z kraju. Władysław broni się przed tą podróżą, a Potocka go w tym wspiera. Nie wierzy, że adresatka sprowadziłaby go do Francji (gdzie wówczas mieszkała), nie zbadawszy uprzednio wszystkich okoliczności. Pisze, że Władysław na pewno powie matce, że ona i jej mąż, Stanisław Potocki, nigdy nie powstrzymywali go od wyjazdu, choć mieli na to ogromną chęć. Potocka pisze, że Władysław jest dla niej jak brat albo syn.

List nie posiada daty dziennej, Autorka zapisuje jedynie dzień tygodnia: czwartek.

Solska rozpoczyna list stwierdzeniem, że czuje Żuławskiego całym swoim ciałem, tak jakby żył w niej, w jej wnętrzu. Przyznaje się do ogromnej tęsknoty za nim i do marzenia, aby go jak najszybciej znów zobaczyć. Zapewnia jednocześnie, że ten typ tęsknoty nie dezorganizuje jej codzienności i że z tęsknotą jest jej nawet dobrze, gdyż ma poczucie, że Żuławski cały czas jej towarzyszy.

List rozpoczyna data dzienna 20 IX.

Solska rozpoczyna od podziękowań - nie wiadomo jednak za co. Wspomina, że w niedzielę grała spektakl, który "wypadł bez porównania lepiej" niż poprzedni.

W dalszej części pisze o tym, że w ostatnich dniach znacznie popsuła się pogoda. Narzeka na to, że całymi dniami jest jej zimno. List kończy informacja o tym, że Pawlikowski wrócił poprzedniego dnia - nie pisze jednak skąd.

Podpisuje się: "Jolanta".

List bez daty dziennej, Solska zapisuje jedynie dzień tygodnia i porę dnia: środa wieczór.

Solska rozpoczyna stwierdzeniem, że bardzo się cieszy, że w końcu dotarła nad morze. Opisuje długą i męczącą podróż, wspomina także o poszukiwaniach hotelu. Pisze, że w końcu udało jej się znaleźć miejsce "w Belwederze Pani Jordunowej".

Dalej zaznacza, że w momencie, w którym pisze ten list, oboje są z pewnością sami, więc ma nadzieję, że i Adresat o niej myśli.

List kończą zapewnienia miłości i życzenia dobrej nocy.

List nie posiada daty dziennej, Solska zapisuje jedynie dzień tygodnia i porę dnia: czwartek rano.

Autorka rozpoczyna od informacji, ile i jakich listów wysłała ostatnio Żuławskiemu, oraz opisuje mu te, które dostała od niego. - Zapewne korespondujący upewniali się w ten sposób, czy wszystkie listy doszły. - Dalej Solska pisze o tym, że nie była mu w stanie odpisać tego samego dnia, którego dostała od niego kartę, ponieważ była bardzo zmęczona i odpoczywała przez większość dnia.

List nie zawiera daty dziennej, Autorka zapisuje jedynie dzień tygodnia i porę dnia: wtorek 6a wieczór.

Solska rozpoczyna od uspokojenia Żuławskiego, który najprawdopodobniej jest poddenerwowany faktem, że nie dostaje od niej wiadomości. Zaznacza, że ostatnie dwa tygodnie były dla niej bardzo trudnymi. Dalej odnosi się do prawdopodobnej próby zainicjowania spotkania przez Żuławskiego jako do złego pomysłu. Twierdzi, że byłoby to dla nich trudne i bolesne.

List Solska rozpoczyna od informacji, że jest tak zmęczona i wyczerpana, że nie starczyło jej sił nawet na napisanie krótkiej wiadomości. Dzień, w którym pisze, spędziła na drzemaniu. Wspomina, że tam, gdzie się znajduje, ma okna na morze, ale jest tak wyczerpana, że nie ma nawet siły wyjść na spacer.

W dalszej części informuje Żuławskiego, kiedy dokładnie przyszły do niej jego ostatnie listy.

Solska kończy zapewnieniem o swojej miłości i o tym, że niedługo napisze mu więcej.

Podpisuje się: "Jola".