Wspomnienia Anny Pawlikowskiej zostały zebrane pod wspólnym tytułem Fragmenty wspomnień i zapisy pamiętnikarskie. Składają się na nie: maszynopis Cud. Karta ze wspomnień kurierki oraz dwa zeszyty formatu A5, w których znajdują się notatki autorki na temat sztuki ludowej, sytuacji w szpitalach oraz dyspozycje majątkowe na wypadek śmierci. Uzupełnieniem zeszytu poświęconego sztuce ludowej jest luźna karta formatu A4.

Celina Michalska opisała swoje życie przed wojną. Mieszkała wraz z rodziną na Wołyniu (obecnie Ukraina), a jej ojciec był gajowym w nadleśnictwie Czartoryskich. Często widywała go w mundurze i z tego powodu czuła szacunek dla uniformu. Interesowało ją, w co będzie się ubierać, kiedy już zostanie przyjęta do wojska. Autorka napisała o spotkaniu na stacji kolejowej z radzieckimi żołnierkami.

W odróżnieniu od pierwszego zeszytu relacjonującego szczegółowo pobyty Róży Erzepki w uzdrowiskach na przełomie XIX i XX w., zeszyt drugi, obejmujący lata okupacji hitlerowskiej i pierwszy rok po zakończeniu wojny, jest bardzo skąpy w informacje. Zapiski składają się z krótkich notatek na temat zmian miejsca pobytu autorki i członków jej rodziny, a także losów najbliższych osób – nie sposób powiedzieć, czy lakoniczność wpisów wiąże się z wojenną traumą, czy też z innych powodów diarystka nie chciała wdawać się w szczegóły bieżących wydarzeń.

Fragment niezachowanej, większej całości. Tytuł jest nieco mylący: chociaż rzeczywiście znaczna część pamiętnika poświęcona jest wydarzeniom w Wielkopolsce na przełomie 1918 i 1919 r., to pierwsze karty obejmują lata wcześniejsze. Swoje wspomnienia zaczyna autorka od soboty 2 sierpnia 1914 r., gdy „wybucha wojna Europejska” (k. 1r). Jest to jeden z punktów przełomowych w jej życiu – zostaje osamotniona, w ciągu kolejnych dni na front udają się jej niemal wszyscy męscy krewni: Wiktor i Ludwik Frydrych, bracia, a także Franciszek Maisel (szwagier) i Nikodem Frydrych.

Tekst rozpoczyna się wspomnieniem pobytu w mieście rodzinnym, gdzie autorka odwiedziła groby – jest tam pochowany Stefan Krzewina zastępca dowódcy II Batalionu III Brygady AL. im. Bema, którego poznała w Biełomutach w 1943 [lub 1944 - Bocheńska nie podaje żadnych dat].

Autorka spisuje wspomnienia na prośbę kolegów z Klubu Seniorów Aeroklubu Warszawskiego, według których społeczeństwo polskie niedostatecznie jest poinformowane o udziale kobiet w czasie wojny w lotnictwie. Zastrzega, że po upływie tak długiego czasu nie jest pewna chronologii wydarzeń. Autorka relacjonuje, co się wydarzyło od chwili, kiedy dowiedziała się o wybuchu wojny. Ponieważ miała ukończony kurs pilotażu szybowcowego i motorowego, zgłosiła na lotnisku wojskowym na Okęciu- gotowa do pomocy, ale lotnisko było już puste.

Stanisława Drzewiecka podaje przyczyny zgłaszania się do wojska [chodzi o 1 Dywizję im. Kościuszki] kobiet – między innymi powodowało nimi pragnienie jak najszybszego znalezienia się w wolnej Polsce. Podkreśla zróżnicowanie ochotniczek: wiek, wykształcenie, warunki fizyczne. Istotną kwestią były nastroje, z jakimi przybyły – od entuzjazmu dla polskiego munduru po nieufność i dręczące wątpliwości [u tych, które zostawiły swoje rodziny w dalekich rejonach ZSRR.

Halina Krahelska przede wszystkim przedstawia swoje obowiązki i działania jako komendantki Obrony Przeciwlotniczej bloku 18 [chodzi o rejon kilku ulic na Mokotowie], którym była do 10 września 1939 i komendantki Obwodu V OPL do 26 września 1939.

Dziennik pisany od 05.08. do 08.10.1914 roku w Wolicy na Wołyniu i w Kijowie. Nie posiada numeru nadanego przez autorkę. 
Ten tom dziennika Adeli Kieniewicz zdominowany jest przez wydarzenia historyczne, czyli I wojnę światową.

Zapisy pojawiają się rzadziej, niż we wcześniejszych tomach, i nieregularnie – czasem dwa razy w miesiącu, ale są też dłuższe przerwy. Autorka wyjaśnia, że praca wypełniała jej całe dnie, nie zostawiając czasu na pisanie. 

Wspomina swój kilkudniowy pobyt na wsi, ale nie precyzuje, gdzie była. Miejsce określa słowem „raj” – tak kontrastowało z okupacyjną Warszawą.