Kolekcja dwóch kartek pocztowych napisanych przez Marię Fuksową do Heleny Marek.

- Krynica-Zdrój, dn. 15.07.1963 r.

Autorka przebywa na wypoczynku w Krynicy (Dom Wczasowy „Echo”). Podróż miała dobrą (pekaesem), widoki po drodze wspaniałe. Pisze, że mieszka w pokoju z dwoma paniami – towarzystwo znośne. Czuje się dobrze. Dużo przebywa na powietrzu, choć pogoda w kratkę. Jedzenie nie bardzo jej odpowiada. Prosi, żeby pozdrowić tow. Rozenmana i żeby oboje napisali do niej, w miarę możliwości.

- Warszawa, dn. 17.06.1968 r.

Kolekcja obejmuje kilkadziesiąt listów i kartek pocztowych pisanych przez Adelę i Stanisława Dobrzańskich do Heleny i Lucjana Marków w ciągu dwudziestu sześciu lat, między 1959 a 1985 r. Dobrzańscy mieszkali w Szczawnie-Zdroju na Dolnym Śląsku i byli w podobnym wieku jak Markowie. Analiza korespondencji pozwala przypuszczać, że oba małżeństwa łączyła wieloletnia przyjaźń. W listach przekazywano liczne wyrazy serdeczności i troski o zdrowie Marków. Rodziny przesyłały sobie także życzenia z okazji świąt, wzajemnie zapraszały w odwiedziny.

Kolekcję stanowią 2 listy i 3 kartki pocztowe pisane do Heleny Marek.

- List - Warszawa, dn. 6.03.1969 r.

Kolekcję stanowią 3 kartki pocztowe pisane do Heleny Marek w latach 1959-66.

- Berlin, dn. 2.11.1959 r.

Autorka pisze, że miała jechać 1. listopada do Sztokholmu, ale nie chciała zostawić Matki samej. Pojedzie więc 15. listopada  i wg planu do domu wróci pod koniec roku. Pisze, że teatry w Berlinie wschodnim są na bardzo wysokim poziomie. Pyta, co słychać, jak zdrowie. Pozdrawia wszystkich, także w Zakładzie.

- Sztokholm, 19.12.1959 r.

Pozdrowienia ze Sztokholmu i życzenia noworoczne.

- Ciechocinek, 10.07.1966 r.

Stella Bortnowska wysłała do Heleny Marek siedem kartek pocztowych z kilku miejsc. W pierwszej kartce datowanej na 10 maja 1965 r. i wysłanej z Ciechocinka autorka zwracała się do Heleny Marek per „Towarzyszko”. Pisała o swoim pobycie w sanatorium Młoda Gwardia. Narzekała na deszczową pogodę. Zabiegów nie miała dużo. Chodziła do kina, czytała prasę, czasem spacerowała (gdy nie padało). Pytała, co słychać i prosiła o list. Pozdrowiła Helenę i jej rodzinę oraz towarzysza Rosenmana. Z Warszawy autorka wysłała kartkę 20 października 1965 r., Helena wówczas przebywa w Karlowych Varach (Czechy).

Kolekcję stanowią 3 kartki i jeden list do Heleny Marek

- Kartka 1

List jest bardzo ciepły i serdeczny. Autorka zwraca się do adresatki po imieniu. Przeprasza ją, że się do niej nie wybrała. Wyjaśnia powody – główny to konieczność znalezienia mieszkania. Opisuje pokój, który znalazła u znajomej, p. Boguszowej, na Pradze (ul. Kawęczyńska). Czuje się jednak trochę samotnie i prosi adresatkę o odwiedziny, wyjaśnia jej dojazd. Podaje tez nr telefonu. Pyta o zdrowie i co słychać u syna Heleny, Wiktora.

- Kartka 2

Jest to zbiór listów Heleny Marek do syna, Wiktora.

1. Kartka z dn. 5.08.1972 r. ze Szczawnicy-Zdroju [s. 101-102]

Przebywa w sanatorium. Mieszka w pokoju z 2 osobami. Spotkała znajomą. Czyta, pisze wspomnienia. Organizuje wycieczki m.in. do Krakowa.

Pisze o pomniku, że jest prawie gotowy. Trzeba jeszcze wyryć napisy. [Prawdopodobnie chodzi o nagrobek dla męża, który zmarł dwa lata wcześniej].

2. List z dn. 12.01.1986 r. z Warszawy [s.107]

Na kolekcję składa się 21 listów oraz  24 kartki pocztowe (razem 45 szt. korespondencji), pisanych przez Helene Marek do męża, Lucjana.

1. List z 14.05.1950 r. z wczasów nad morzem [s. 1-2]

Tekst wspomnień spisał Włodzimierz Kaszuba na postawie opowiadań Zofii Bezruk. Kaszuba po raz pierwszy spotkał Zofię w 1978 r. na wycieczce autokarowej, podczas której usłyszał fragment historii z okresu przesiedlenia. W oświadczeniu załączonym do wspomnień stwierdził, że natychmiast po przybyciu do domu spisał wszystko, co udało mu się zapamiętać. Drugie spotkanie miało miejsce w 1984 r. podczas wycieczki do Kazimierza. Po raz kolejny zobaczyli się na prośbę Kaszuby, który zachęcił Bezruk do opowiedzenia swojej historii i przeżyć związanych z przymusowym wysiedleniem 1940 r.

Wanda Godawa urodziła się i wychowała na Wołyniu we wsi Batorówka (obecnie Chmelnyćke, obw. wołyński) w rodzinie dobrze sytuowanych polskich osadników. Opowieść zaczęła od wybuchu II wojny światowej, gdy miała trzynaście lat. Pisała, że Ukraińcy napadali na osadników i ich mordowali. Opisała życie po wkroczeniu Sowietów do Polski. W lutym 1940 r. cała rodzina wraz z innymi osadnikami została wywiezieni do Rosji, na daleką Północ. Autorka opisała tułaczkę po obczyźnie, pracę w kołchozach oraz głód. Po amnestii w sierpniu 1941 r.