Historyczka ruchu robotniczego, publicystka, działaczka komunistyczna, odpowiedzialna za narzucanie polskiej nauce historycznej wzorców radzieckich. Od 1915 r. związana z Socjaldemokracją Królestwa Polskiego i Litwy. W 1919 r. ukończyła szkołę realną w Pabianicach. Początkowo studiowała medycynę, następnie historię na Uniwersytecie Warszawskim. W trakcie studiów, w 1922 r., zaczęła pracę jako nauczycielka w szkole średniej dla dziewcząt w Łodzi. W 1924 r. wyszła za mąż za absolwenta Politechniki Warszawskiej, działacza Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej we Lwowie i współpracownika Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom Pawła Kormana. Została członkinią Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i Komunistycznej Partii Polski, w której działała w komórce nauczycielskiej. W 1927 r. uzyskała tytuł doktora, na podstawie pracy dotyczącej Arian w XVI w., napisanej pod kierunkiem Władysława Smoleńskiego. W 1929 r. ukończyła również studia dziennikarskie na Wolnej Wszechnicy Polskiej. Jej dalsze badania skupiały się na historii ruchu robotniczego, publikowała swoje teksty na łamach lewicowej i komunistycznej prasy. Udzielała się w Związku Zawodowym Nauczycieli Szkół Średnich Żydowskich.
Po wkroczeniu Niemców i Sowietów na ziemie polskie, w październiku 1939 r. przeniosła się na tereny okupowane przez ZSRR. Została dyrektorem żeńskiej szkoły średniej w Białymstoku, następnie kierownikiem placówki kształcącej nauczycieli przy Obwodowym Oddziale Oświaty, zaś w listopadzie 1940 r. została zastępcą dyrektora Instytutu Pedagogicznego w Białymstoku, na którym również wykładała nowożytną historię powszechną. Pracowała w Komitecie Obwodowym Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii bolszewików, utrzymywała kontakty z polskimi komunistami, w tym Jakubem Bermanem. Bo wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej wyjechała do Stalingradu, gdzie uczyła języków obcych. Wówczas zmarł jej mąż. We wrześniu 1942 r., w trakcie oblężenia miasta przez Niemców Kormanowa została ewakuowana w głąb Związku Radzieckiego, na Ural, gdzie pracowała w dziale informacji naukowej w Instytucie Naukowo-Badawczym Przemysłu Opon Samochodowych. Wiosną lub jesienią 1943 r. przybyła do Moskwy. Od maja 1943 r., z polecenia Związku Patriotów Polskich pracowała w Komitecie ds. Dzieci Polskich przy Komitecie Oświaty Ludowej Rosyjskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, zajmującym się działalnością opiekuńczo-wychowawczą, a także propagandowo-edukacyjną. Przygotowała wtedy wydany w lipcu 1944 r. program nauczania historii dla klas III-VII, służący prosowieckiej indoktrynacji dzieci i młodzieży. Jej teksty ukazywały się w wydawnictwach ZPP, w ramach którego zajmowała się zagadnieniami szkolnictwa. Od grudnia 1943 r. była pracownikiem Instytutu Historii Akademii Nauk ZSRR, a także Instytutu Słowianoznawstwa AN ZSRR. Wykładała wówczas historię polskiej klasy robotniczej w pierwszej połowie XIX w.
Po wkroczeniu Sowietów na ziemie polskie wróciła do kraju, od listopada 1944 r. pełniła funkcję naczelnika Wydziału Programów i Reformy Szkolnictwa Resortu Oświaty PKWN, a następnie, po powstaniu Rządu Tymczasowego dyrektora Departamentu Reformy Szkolnictwa i Wychowania Ministerstwa Oświaty. Odpowiadała za wdrażanie nowych programów nauczania. W grudnia 1944 r. została członkinią Polskiej Partii Robotniczej, w ramach Komitetu Centralnego była członkinią Wydziały Kobiecego, wchodziła także do władz Ligi Kobiet. Realizowała program marksistowskich przekształceń w nauce historycznej. W lipcu 1947 r. uzyskała habilitację, wykładała wówczas historię XIX i XX w. oraz dzieje ruchów społecznych, zaczęła kierować pierwszym w Polsce seminarium z historii ruchu robotniczego. Rok później uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego. Wstąpiła do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, od września 1949 r. kierowała działem historycznym teoretycznego pisma PZPR „Nowe Drogi”. W 1948 r. współzakładała Marksistowskie Zrzeszenie Historyków, od sierpnia 1949 r. z polecenia Sekretariatu KC PZPR kierowała zespołem historyków opracowujących nowy podręcznik historii Polski. W grupie znajdowali się m.in. Stanisław Arnold, Juliusz Bardach i Celina Bobińska. Na początku lat 50. pod jej redakcją ukazały się dwa podręczniki, prezentujące komunistyczną wizję dziejów Polski. Od marca 1950 r. była kierownikiem Wydziału Historycznego i zastępcą kierownika Katedry Historii Polski w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR - partyjnej uczelni, której celem było kształcenie kadr marksistowskich, które miały zastąpić niewygodnych dla komunistów historyków. W IKKN, przekształconym w 1954 r. Instytut Nauk Społecznych, pracowała do 1957 r. Od 1953 r. pracowała także w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk, w której kierowała sekcją historii powszechnej. Brała czynny udział w organizacji I Kongresu Nauki Polskiej, którego celem była stalinizacja nauki polskiej. Z kolei w trakcie I Konferencji Metodologicznej Historyków Polskich w Otwocku na przełomie 1951 i 1952 r. nawoływała badaczy do poparcia dążeń komunistów do przeprowadzenia przemian w nauce historycznej. Od 1956 r. czynnie pracowała na Uniwersytecie Warszawskim. Od listopada 1961 r. stała na czele Katedry Historii Ruchów Społecznych na Wydziale Historycznym UW, rok później, mimo braku wymaganego dorobku naukowego uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1968 r. pod pretekstem likwidacji dwuetatowości zwolniona z IH PAN. W 1970 r. odeszła na emeryturę, prowadziła jednak seminarium doktoranckie na UW i w Wyższej Szkole Nauk Społecznych KC PZPR, do końca życia była przewodniczą Komitetu Redakcyjnego Słownika biograficznego działaczy polskiego ruchu robotniczego. Wielokrotnie odznaczona, m.in. Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski i Orderem Sztandaru Pracy II klasy. Wykształciła wielu historyków, w tym Benona Dymka, Jerzego Holzera, Edwarda Kołodzieja, Janinę Schoenbrenner, Janusza Żarnowskiego, czy Annę Żarnowską.
