Członkini Armii Krajowej, działaczka emigracyjna i społeczna, redaktorka i autorka prac poświęconych powstaniu warszawskiemu i historii AK. Jej dziadek był Węgrem, babka – pół-Polką, pół-Francuzką. W 1914 r. jej rodzina została zesłana przez Rosjan do Saratowa nad Wołgą. Powodem było austro-węgierskie obywatelsko ojca Haliny. Do Warszawy wrócili w maju 1918 r., zamieszkali w posesji dziadków na Grochowie. Ukończyła gimnazjum matematyczno-przyrodnicze Wereckiej w Warszawie, należała do X Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerskiej im. Józefa Sułkowskiego. W 1928 r. zdała maturę i rozpoczęła, jako jedyna w tamtym czasie kobieta, studia w sekcji lotniczej Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej z zamiarem uzyskania licencji pilota. Studiów jednak nie ukończyła, w 1934 r. przeniosła się na studia ogrodnicze do Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, które ukończyła w 1938 r. W 1935 r. wyszła za mąż za ekonomistę Wiktora Martina, z którym miała dwie córki – Krystynę (Kaję) i Barbarę. Po wkroczeniu Niemców do Czechosłowacji w 1938 r. z polecenia polskich władz została skierowana na Zaolzie, gdzie organizowała pomoc dla czechosłowackich uchodźców. Współpracowała również z polskim wywiadem. 1 września 1939 r. przebywała w Trzyńcu na Zaolziu, z którego tego samego dnia wróciła do Warszawy. Starała się zaangażować w wojnę obronną, jako pilot lub kierowca ambulansu, władze wojskowe jednak odmawiały. Po kapitulacji Warszawy wyjechała do majątku Pawłowice, należącego do jej rodziców, w ówczesnym powiecie grójeckim, w którym przebywała do jego zarekwirowania przez Niemców w 1942 r. W gospodarstwie znajdował się skład broni, rusznikarnia i wytwórnia fałszywych dokumentów, ukrywali się w nim także poszukiwani przez gestapo i osoby, które straciły domy. W kwietniu 1940 r. wstąpiła do Związku Walki Zbrojnej, początkowo służyła w kwatermistrzostwie i magazynie żywności, następnie współpracowała z Biurem Informacji i Propagandy, pisała też teksty do „Biuletynu Informacyjnego”. Współdziałała z oddziałem specjalnym Kedywu przy sabotażu gospodarczym i wojskowym. W 1943 r. została zaangażowana w pion propagandy antykomunistycznej Społecznego Komitetu Antykomunistycznego („Antyk”) Komendy Obszaru Warszawskiego. Nawiązała również kontakt z Batalionami Chłopskimi. Została czterokrotnie aresztowana przez gestapo. W czasie powstania warszawskiego prowadziła nasłuch radiowy dla Komendy Głównej AK, była łączniczką i sanitariuszką. Służyła w zgrupowaniu „Radosław”, pułku „Broda 53”, batalionu „Zośka”. W trakcie przeprawy przez Wisłę została ranna odłamkiem w nogę. Po upadku powstania kontynuowała działalność konspiracyjną. Była jednak zmuszona się ukrywać, wyjechała z rodziną do Łodzi. Często zmieniała fałszywe tożsamości i miejsca pracy, przez krótki czas pracowała jako kierowniczka lokalu gastronomicznego. Została dwukrotnie aresztowana przez Urząd Bezpieczeństwa, raz przez NKWD. Jesienią 1946 r., wyjechała z Polski z dwiema córkami pod pretekstem odbycia studiów w Londynie, gdzie przebywał już jej mąż. Wraz z nim czynnie zaangażowała się w życie polskiej emigracji niepodległościowej. Współpracowała m.in. z generałem Władysławem Andersem i Tadeuszem Borem-Komorowskim. W 1949 r., pod pseudonimem Dorota Zaleska, współzałożyła Fundusz Inwalidów AK i Pomocy na Kraj im. generała T. Bór-Komorowskiego w Londynie, stanęła też na czele tej organizacji. Jej celem była pomoc materialna wdowom i sierotom po poległych żołnierzach AK, inwalidom wojennym oraz instytucjom wspierającym ich w Polsce. Wymagało to organizacji kanałów przerzutu pieniędzy i przesyłek. Kierowała funduszem do 1995 r. W czerwcu 1947 r. zaczęła współpracę z londyńskimi „Wiadomościami”, dla których pisała teksty pod pseudonimem Joanna Pawłowska. Publikowała również na łamach londyńskich pism: „Tygodnia Polskiego”, „Dziennika Polskiego”, „Wiadomości” i „Orła Białego”, a także nowojorskiego „Nowego Dziennika”, występowała na antenie polskiej sekcji Radia Wolna Europa, w ramach którego blisko współpracowała z Janem Nowakiem Jeziorańskim. W grudniu 1947 r. przez dwa tygodnie przebywała w Polsce jako kurier Biura Planowania byłego II Korpusu PSZ na Zachodzie. Odbyła szereg rozmów z byłymi żołnierzami AK i harcerzami z Szarych Szeregów. W 1952 r. ukończyła Szkołę Sztuk Pięknych w Londynie, zdała państwowy egzamin językowy uprawniający do nauczania języka angielskiego. Była członkinią Rady Narodowej, Komisji Głównej Skarbu Narodowego i wiceprzewodniczącą Zarządu Głównego Koła AK w Londynie, w 1977 r. została redaktorem naczelnym jego organu prasowego – „Biuletynu Informacyjnego” . Została powołana do Rady Studium Polski Podziemnej, współtworzyła również Polski Ośrodek Społeczno-Kulturalny w Londynie. W latach 1980–1984 stała na czele Zrzeszenia Ewangelików Polaków na Obczyźnie. Po powstaniu NSZZ „Solidarność” i wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce wygłaszała wykłady dla Polonii w Wielkiej Brytanii, organizowała punkty pomocy charytatywnej dla opozycjonistów w Polsce. Pod jej redakcją ukazały się dwie książki: „Szare Szeregi. ZHP w czasie II wojny światowej. Ocalałe dokumenty”, wydana w Londynie w 1982 r., oraz „Łączność, sabotaż, dywersja. Kobiety w Armii Krajowej”, którą opublikowano w Londynie w 1985 r. Zredagowała również pierwszy powstańczy pamiętnik z terenu Śródmieścia Północ – „Warszawa Walczy”. Za swoją działalność została odznaczona, m.in. Krzyżem Armii Krajowej, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, czterokrotnie Medalem Wojska czy Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za całokształt działalności na rzecz sprawy Polski, w szczególności za działalność w Skarbie Narodowym. W 2007 r. uhonorowano ją nagrodą Kustosza Pamięci Narodowej Instytutu Pamięci Narodowej. Zmarła w Londynie w tym samym roku. W przejętym przez komunistów po wojnie domu rodzinnym Martinowej przy ulicy Ikara 5 w Warszawie przez wiele lat mieszkał Wojciech Jaruzelski.
